LATEN WE METEEN MET DE DEUR IN HUIS VALLEN...WIE IS KARL MEERSMAN?
(Fragment uit gesprek met curator Jasper Joris)
Dat is meteen een existentiële vraag, want dikwijls ben je zoals ‘de anderen’ je zien. Dus het zou kunnen dat ik van mezelf vind dat ik een introvert tekenaar ben, maar iemand anders ziet mij misschien als een sociaal cartoonist. Dus wie ben ik? Bij mij valt dit, denk ik, sterk samen met wat ik doe, nl. waarnemen. Ik ben een waarnemer, een kijker naar de wereld. Ik sta vaak aan de rand, aan de zijlijn als een toeschouwer. Want kunstenaar zijn, tekenen en schilderen, is kijken. Waarnemen is wat ik eigenlijk doe en wie ik ben.
Je refereert vaak aan het werk van Félicien Rops en combineerde je werk al vaker met dat van hem in tentoonstellingen. Wat maakt hem je grote voorbeeld? Welke parallellen zijn er volgens jou te trekken tussen jullie beiden? Wat zijn de grootste verschillen?
Zo was ik aangetrokken tot o.a. Toulouse-Lautrec, Daumier en Félicien Rops en de manier waarop vooral die laatste het menselijk figuur tekende, vaak in dezelfde technieken als ik: potlood en aquarel op papier. Daar was meteen een raakpunt, vooral op technisch vlak én in zijn kritiek op de maatschappij en op de politiek, wat ik eigenlijk vandaag ook doe.
Het grootste verschil is dat hij de stap durfde zetten om naar Parijs te gaan en ook graficus is geworden, etser en schilder. Ik heb nog nooit een ets gemaakt. Dat voel ik aan als het grootste verschil.
.jpg?width=1200&length=1200&name=Adieu%20La%20Esterella%201919-2011%20(2011).jpg)
.jpg?width=1200&length=1200&name=Jeremy%20Irons%20-%20The%20Borgias%20(2012).jpg)
.jpg?width=1200&length=1200&name=Harvey%20Weinstein%2c%20GUILTY%20(2020).jpg)
Wat is het grote verschil tussen ‘de mens’ en ‘de kunstenaar’ Karl Meersman? Hoeveel van jezelf schemert er door in je werk?
Dan kom je eigenlijk ook bij de vraag “Wat is een kunstenaar?” Een van de aspecten om een kunstenaar te zijn, in mijn ogen, is dat je iets te vertellen hebt. Een drang om te communiceren. Het is moeilijk om dit over jezelf te zeggen, maar wij hebben als kunstenaars toch een zekere ‘overgevoeligheid’. Wij zien dingen vaak op voorhand fout lopen. We willen zaken aan de kaak stellen, vragen stellen. Zijn wij als maatschappij eigenlijk wel goed bezig? Dat is de spiegel die we de machthebbers voorhouden. De nar, die al lachend de waarheid mag zeggen. En dat moet duidelijk gebeuren, anders komt de boodschap niet over. In drie seconden moet de kijker mijn boodschap begrepen hebben.
