Het unieke, dat Goya Goya maakt, is niet dat hij als ‘vader van de moderne kunst’ beschouwd wordt. Voorloper van alle latere stromingen, van de romantische school tot het cubisme. Wat hem onderscheidt is zijn kritiek op de veranderende wereld waarin hij leeft, van de 18e naar de 19e eeuw. Met zijn grafische kunst beoogde hij een groot publiek te bereiken. Om een spiegel voor te houden, niet om te vermaken. Dat veel werk pas gedrukt werd lang na zijn dood, onderstreept de tijdloosheid van zijn scheppingskracht.

Om Rops neer te zetten in ‘één penseelstreek’ is onmogelijk. Hiervoor is hij te multi-dimensionaal. Als het dan toch moet, ‘een man, niet bang te leven’. Zijn zelf bedacht motto “Aultre ne veulx estre” – “ik wil geen ander zijn” somt het op. Zijn oprechtheid als kunstenaar, zijn eigenheid, door alles heen, is wat de mens Rops doen uitsteken boven uniformiteit en conventie. Compromis of politieke correctheid bestonden voor hem niet. Dat straalt door in zijn werk en maakt hem tot op heden ‘modern’.

Amper een dun vlies scheidt leven van dood in Edvard Munch’s kunst. De ervaring van de dood vroeg in zijn leven, zijn moeder en daarna zijn zusje, doordrong hem voor altijd van de fragiliteit van het leven. In dit besef vinden al zijn emoties hun oorsprong en manifesteren zich zo in zijn werk. De dood was niet zijn ‘idool’. Hij zocht de verbondenheid van leven en dood, iets dat hij zelf beschreef als ‘metabolisme’. Zijn levensinstelling vanuit deze gedachte is wat Munch bracht tot de hoogte in de kunst die hij bereikt heeft.